Urszula Sipińska urodziła się 19 września 1947 roku – polska piosenkarka, architekt i pisarka. W ciągu dwudziestu lat kariery muzycznej zdobyła w Polsce wiele przebojów, m.in. „Zapomniałam”, „To był świat w zupełnie starym stylu”, „Są takie dni w tygodniu”, „Chcę wyjechać na wieś” czy „Mam cudownych rodziców”. Zdobyła wiele nagród, występowała w Polsce i za granicą. Na przełomie lat 80. i 90. Sipińska zakończyła karierę piosenkarską, skupiając się na architekturze i pisaniu.
Urszula Sipińska: wiek
Ile lat ma Urszula Sipińska? w 2022 roku skończyła 75 lat
Urszula Sipińska: wzrost
Ile ma wzrostu Urszula Sipińska? brak informacji
Urszula Sipińska: waga
Ile waży Urszula Sipińska? brak informacji
Urszula Sipińska: media społecznościowe
Urszula Sipińska: instagram.com
Urszula Sipińska: facebook.com
Urszula Sipińska: biografia, kariera
| |
| Imię i nazwisko |
Urszula Aleksandra Sipińska-Konrad[a] |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 września 1947 |
| Gatunki | |
| Zawód |
piosenkarka, kompozytorka, pianistka |
| Aktywność |
1965–1992 |
| Wydawnictwo | |
Urszula Aleksandra Sipińska-Konrad[a] (ur. 19 września 1947 w Poznaniu) – polska piosenkarka, kompozytorka, pianistka, architektka wnętrz, autorka tekstów, pisarka, publicystka.
Karierę muzyczną rozpoczęła w latach 60. Występowała na estradach całego świata, zdobywała liczne nagrody w kraju i za granicą[1]. W trakcie kariery zagrała ponad 2 tys. recitali estradowych w kraju i za granicą, m.in. w Kanadzie, USA, Niemczech, Hiszpanii, w całym bloku wschodnim, Wielkiej Brytanii, Japonii, Meksyku i na Kubie. Do jej największych przebojów należą utwory: „Mam cudownych rodziców”, „To był świat w zupełnie starym stylu”, „Szalala, zabawa trwa”, „Chcę wyjechać na wieś”, „Komu weselne dzieci”, „Zapomniałam” i „Są takie dni w tygodniu”.
Życiorys
Jest córką Franciszka Sipińskiego[2]. Urodziła się i dorastała na poznańskiej Wildzie razem ze starszą siostrą Elżbietą i młodszym bratem Stanisławem[3][4]. Wychowała się w inteligenckiej rodzinie o muzycznych zainteresowaniach[5]. Ukończyła klasę fortepianu w Wielkopolskim Studium Muzycznym[6]. Uczyła się w liceum im. Klaudyny Potockiej w Poznaniu[7]. W 1972 została absolwentką Wydziału Architektury Wnętrz Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu[8], uzyskując dyplom magistra sztuk pięknych z wynikiem bardzo dobrym[9].
W okresie licealnym założyła żeński zespół wokalny, z którym występowała na akademiach w różnych szkołach[10]. W 1965 zadebiutowała na estradzie występem na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie[11]. W latach 1965—1967 współpracowała ze Studenckim Teatrem „Nurt” w Poznaniu[12]. W 1967 wystąpiła na 5. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu z utworem „Zapomniałam” (napisanym z siostrą)[13], który stał się przebojem w Polsce[14][15]. W 1968 wystąpiła w programie Małżeństwo doskonałe Jacka Fedorowicza i Jerzego Gruzy[16], a za wykonanie piosenki „Po ten kwiat czerwony” z repertuaru zespołu No To Co zdobyła pierwszą nagrodę na festiwalu sopockim[13]. Po sukcesach festiwalowych odrzuciła propozycję m.in. występów w programie Karela Gotta oraz półrocznego kontraktu w Friedrich Stadt Pallast, woląc skupić się na studiach[17]. Odbyła trasę koncertową po ZSRR[18]. Została matką chrzestną statku „Zakarpacie”, a relację ze chrztu wyemitowano w Kronice Filmowej[19]. W 1970 zajęła trzecie miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Coupe d'Europe Musicale w Bernie i otrzymała nagrodę publiczności na Festiwalu Piosenki Atlantyckiej na Teneryfie[20]. W 1971 nakładem wydawnictwa Pronit wydała album długogrający, zatytułowaną po prostu Urszula Sipińska. W następnym roku dzięki piosence „Bright Days Will Come” zdobyła główną nagrodę i nagrodę za interpretację na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki im. Augustina Lary w Meksyku[20][21]. Odbyła także trasę koncertową po Wielkiej Brytanii, USA i Kanadzie[20] Za utwór „Jaka jesteś Mario” otrzymała nagrodę na 10. KFPP w Opolu, na którym wylansowała także przebój „To był świat w zupełnie starym stylu”[9]. Wszystkie trzy piosenki umieściła na albumie pt. Bright Days Will Come, który wydała w 1973. W tym samym roku wystąpiła w programie telewizyjnym Nareszcie razem z Marylą Rodowicz, która określana była w mediach jako jej główna rywalka muzyczna[22]. Wystąpiła również na Międzynarodowych Targach Płyt i Wydawnictw Muzycznych MIDEM w Cannes i zdobyła nagrodę główną na „World Popular Song Festival” w Tokio[20][23].
W 1975 wydała album pt. Zabaw się w mój świat, który promowała przebojem „Komu weselne dzieci” ze słowami Agnieszki Osieckiej. W tym czasie za utwór „Wołaniem wołam cię” otrzymała trzecią nagrodę w Palma de Mallorca[24]. Zdobyła także nagrodę publiczności na 13. KFPP w Opolu. Wystąpiła również na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze[25]. Wylansowała piosenki „Chłopak z drewna” i „Za wolno płynie czas”. W 1979, reprezentując Polskę z utworem „Pamiętam nas”, zajęła drugie miejsce na Międzynarodowym Festiwalu w Portoryko[26]. W 1980 wydała album pt. Są takie dni w tygodniu/Kolorowy film, na który złożyły się dwa różne programy na oddzielnych stronach krążka. W następnym roku wydała album pt. W podróży[27], na którym umieściła materiał utrzymany w stylu country. Również na początku lat 80. odbyła kolejną trasę koncertową po ZSRR[28].
22 października 1982 w okolicach Bernau uległa wypadkowi samochodowemu (w auto kierowane przez jej męża uderzyła łada prowadzona przez personel szpitalny), który niemal zakończył się jej kalectwem (miała rozszarpane ścięgna krzyżowe i boczne)[4][29]. W 1986 powróciła na rynek fonograficzny kasetą magnetofonową, zatytułowaną po prostu Urszula Sipińska z 10 premierowymi utworami, z których dwa – „Mam tylko ciebie” i „Szalala zabawa trwa” — trafiły również na jej kolejny album. W 1988 wydała przebój „Mam cudownych rodziców”, z którym (na zaproszenie Wojciecha Młynarskiego) wystąpiła na 25. KFPP w Opolu[30]. W tym samym roku wydała album pt. Nie zapomniałam...[30], na którym umieściła m.in. przebój „Gdzie ten świat 60-tych lat”. Była również jurorką na 25. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, na którym dała również swój ostatni występ w karierze estradowej[31].
Z początkiem lat 90. rozstała się z estradą, zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami o zakończeniu kariery po skończeniu 40. roku życia[32]. Do rezygnacji z dalszej pracy piosenkarskiej przyczyniło się także pojawienie się nowych trendów w show-biznesie w okolicznościach transformacji ustrojowej w latach 90., które dotknęły także branżę artystyczną w Polsce[9][33]. W 1992 wydała jedynie bożonarodzeniową płytę pt. Białe święta.
Po zakończeniu kariery estradowej powróciła do swojego wyuczonego zawodu architekta wnętrz i otworzyła w Poznaniu własne studia – najpierw studio projektowe „U.S. Style” w Poznaniu (1991)[34], a następnie – Studio Wyposażenia Wnętrz w Poznaniu (2000)[8]. Zaprojektowała m.in. wnętrze Collegium Polonicum w Słubicach, Centrum Prasowego Międzynarodowych Targów Poznańskich, a także licznych banków, supermarketów i hoteli[35][36]. W 1991 została członkiem założycielem "Światowej Fundacji Kobiet Sukcesu" ("The World Fundation of Successful Women") przy IBC w Cambridge w Anglii.
W latach 1993–1994 publikowała cykl wywiadów pt. „Rozmowy przyjacielskie” w „Gazetą Poznańską”[37]. W latach 1997–1998 felietony dla tygodnika „Wprost” o kondycji polskiej piosenki[38]. W latach 2003–2004 ponownie publikowała w „Gazecie Poznańskiej”, tym razem cykl szkiców autobiograficznych pt. „Bez makijażu”[37]. W 2005 wydała książkę autobiograficzną pt. Hodowcy lalek, w której opisała historię swojej kariery w czasach PRL-u. W ramach promocji książki powróciła do telewizji, goszcząc w programie Wideoteka dorosłego człowieka[39]. W 2010 wydała drugą książkę autobiograficzną pt. Gdybym była aniołem. Historie prawdziwe, dziwne, śmieszne.
Została członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi[40] oraz przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015[41]. W 2023 otrzymała od Rady Miasta Poznania odznaczenie „Zasłużony dla Miasta Poznania” w uznaniu „dla wieloletniej pracy i osiągnięć artystycznych”[42].
Życie prywatne
Przez dwa lata była związana z piosenkarzem Sewerynem Krajewskim[43][44]. Przez siedem lat jej mężem był dziennikarz radiowy Janusz Hojan[45]. Po rozwodzie wyszła za muzyka i kompozytora Jerzego Konrada, współzałożyciela zespołu „Ergo Band”[12]. Jest bezdzietna[46].
Ważniejsze nagrody i wyróżnienia
1968 - Nagroda główna na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie w Dniu Międzynarodowym
1969 - Srebrny "Gwóźdź sezonu" w plebiscycie czasopisma "Kurier Polski"
1970 - Pierwszy z tego cyklu w Polsce tytuł Miss Obiektywu na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu
1970 - Nagroda publiczności na Festiwalu Piosenki Atlantyckiej na Teneryfie
1972 - II nagroda na Festiwalu Coupe d'Europe Musicale w Bernie
1972 - Grand Prix na Światowym Festiwalu Piosenki Augostina Lary w Meksyku
1972 - Złoty "Gwóźdź sezonu" w plebiscycie czasopisma "Kurier Polski"
1973 - I nagroda na Światowym Festiwalu Piosenki w Tokio
1973 - Srebrny "Gwóźdź sezonu" w plebiscycie czasopisma "Kurier Polski"
1973 - Przyznanie Złotej Płyty
1975 - III nagroda na Festiwalu Piosenki w Majorce
1979 - II nagroda na Światowym Festiwalu Piosenki w Puerto Rico
1989 - Honorowa Złota Płyta za całokształt twórczości
Ponadto wielokrotny tytuł "Wokalistki roku" w różnych plebiscytach.
Dyskografia
Albumy studyjne
- 1971: Urszula Sipińska
- 1973: Bright Days Will Come
- 1975: Zabaw się w mój świat
- 1980: Są takie dni w tygodniu/Kolorowy film
- 1981: W podróży
- 1986: Urszula Sipińska
- 1988: Nie zapomniałam...
- 1992: Białe święta
Kompilacje
- 1995: Zapomniałam...? The Best of Urszula Sipińska
- 1997: Antologia vol. 1
- 1997: Antologia vol. 2
- 1997: Antologia vol. 3 - Ballady
- 1999: Są takie dni w tygodniu - Złota kolekcja
- 2000: Przystanek mojej młodości
- 2003: Wołaniem wołam cię - Perły
- 2006: Nie zapomniałam... Platynowa kolekcja
- 2016: Najcichsza pani
Single
- 1971: Razem z moim psem/Po prostu noc
- 1971: Nim zakwitnie tysiąc róż/Pojedziemy do Krakowa
- 1972: Urodzajny rok/Wiem, że w okienku
- 1972: Najlepiej wiosną
- 1973: Bright Days Will Come/The Memory
- 1974: Moja mama grała mi/Fortepian w rzece
- 1974: So weh'/Hab mich doch lieb
- 1975: Komu weselne dzieci/Zabaw się w mój świat
- 1979: Limit czasu, czyli czy nas jeszcze pamiętasz/Wypożyczalnia snów
- 1979: Pamiętam nas/Płynąć
- 1980: Trochę żal szalonych lat/Tamten walc
- 1981: Chcę wyjechać na wieś/Najcichsza pani
Notowane utwory
| Rok | Tytuł | NS [47] |
TLP [48] |
PR I [49] |
|---|---|---|---|---|
| 1973 | "Rafael" | 2 | — | — |
| "To był świat w zupełnie starym stylu" | 7 | — | — | |
| 1974 | "Komu weselne dzieci" | 2 | — | — |
| 1976 | "Chłopak z drewna" | 10 | — | — |
| "Świat moich kilku lat" | 4 | — | — | |
| 1978 | "Płynąć" | 4 | — | — |
| 1980 | "Są takie dni w tygodniu" | 5 | — | — |
| "Znowu dziś jestem w podróży" | 10 | — | — | |
| 1983 | "Buty lilaróż" | — | 8 | — |
| 1985 | "Moje, twoje, moje" | — | 6 | — |
| "Program 85" | — | 4 | — | |
| 1986 | "Szalala, zabawa trwa" | — | 4 | 9 |
| "Mam tylko ciebie" | — | — | 1 | |
| 1987 | "Nie mów mi, że kochasz" | — | — | 7 |
| "Gdzie ten świat 60-tych lat" | — | — | 10 | |
| 1988 | "Miękko i czule" | — | — | 5 |
| "Znowu Arka Noego" | — | — | 10 | |
| "Mam cudownych rodziców" | — | — | 4 | |
| "Nie zapomniałam" | — | — | 7 | |
| 1989 | "Za krótkie życie" | — | — | 5 |
| "Przystanek mojej młodości" | — | — | 4 |
Uwagi
Przypisy
- ↑ Sipińska, Urszula [online], Biblioteka Polskiej Piosenki [dostęp 2011-06-16] (pol.).
- ↑ Sipińska 2010 ↓, s. 15.
- ↑ Sipińska 2010 ↓, s. 30.
- ↑ a b Urszula Sipińska [online], usipinska.blogspot.com [dostęp 2011-06-10] (pol.).
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 32, 34.
- ↑ Sipińska 2010 ↓, s. 157.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 7.
- ↑ a b Sipińska 2010 ↓, s. 219
- ↑ a b c Sylwia Gawłowska: Festiwalowe podium. Krajowy Festiwal Polskiej Piosenki w Opolu 1963–2017 we wspomnieniach artystów. 2018, s. 25–26. ISBN 978-83-938344-7-1.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 34.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 34–35.
- ↑ a b Sipińska 2010 ↓, s. 155
- ↑ a b Marian Butrym: Dola idola. Młodzieżowa Agenja Wydawnicza, 1985, s. 114. ISBN 83-203-2029-1.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 13–14, 16.
- ↑ Urszula Sipińska: „To były kompletnie pokręcone czasy” [online], Polskie Radio, 22 września 2010 [dostęp 2011-06-16] (pol.).
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 31.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 47.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 59–63.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 69–71.
- ↑ a b c d Marian Butrym: Dola idola. Młodzieżowa Agenja Wydawnicza, 1985, s. 115. ISBN 83-203-2029-1.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 86–91.
- ↑ Sipińska 2010 ↓, s. 36–37.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 17, 105.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 105.
- ↑ XI Festiwal Piosenki Radzieckiej, Zielona Góra, 11-14 czerwca 1975, b.n.s.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 103–104–105.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 158–159.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 137–143.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 162–165.
- ↑ a b Sipińska 2005 ↓, s. 170.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 170–171.
- ↑ Megagwiazda: Urszula Sipińska [online], TVN, 27 lutego 2011 [zarchiwizowane z adresu 2012-04-02] (pol.).
- ↑ TVP, Gwiazdozbiór TVP Rozrywka, 31 grudnia 2017.
- ↑ Sipińska 2010 ↓, s. 48.
- ↑ Małgorzata Szafarz, Urszula Sipińska, śpiewający architekt [online], Money.pl, 16 października 2006 [dostęp 2011-06-16] (pol.).
- ↑ Sipińska 2010 ↓, s. 39, 166.
- ↑ a b Sipińska 2005 ↓, s. 194.
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 170, 194.
- ↑ Sipińska 2010 ↓, s. 40–41.
- ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego [online], onet.pl, 16 maja 2010 [dostęp 2014-04-26] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-05].
- ↑ Barbara Sowa, Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała Lista [online], Dziennik.pl, 16 marca 2015 [dostęp 2015-03-21].
- ↑ Uchwała Nr LXXXIV/1558/VIII/2023 Rady Miasta Poznania z dnia 06-06-2023 w sprawie nadania tytułu Zasłużony dla Miasta Poznania Pani Urszuli Sipińskiej. bip.poznan.pl, 2023-06-06. [dostęp 2023-06-17]. (pol.).
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 64–65.
- ↑ Urszula Sipińska i Seweryn Krajewski. Ślub, którego nie było, ale romans był - Kobieta [online], onet.pl [dostęp 2024-04-26] (pol.).
- ↑ Sipińska 2005 ↓, s. 116–118.
- ↑ Co dziś robi Urszula Sipińska? Jej obecna profesja nie ma nic wspólnego z muzyką... [online], viva.pl, 19 września 2020 [dostęp 2021-09-05].
- ↑ Lista Przebojów "Non Stopu". www.forum.lp3.pl. [dostęp 2014-08-27].
- ↑ Telewizyjna Lista Przebojów. www.forum.lp3.pl. [dostęp 2014-08-27].
- ↑ Radiowa Lista Przebojów Programu I. www.forum.lp3.pl. [dostęp 2014-08-27].
Bibliografia
- Urszula Sipińska: Hodowcy lalek. Jan Grzegorczyk (red.). Zysk i S-ka, 2005. ISBN 83-7298-799-8.
- Urszula Sipińska: Gdybym była aniołem. Jan Grzegorczyk (red.). Poznań: Zysk i S-ka, 2010. ISBN 978-83-7506-592-3.
Linki zewnętrzne
- Urszula Sipińska w bazie KPPG
- Urszula Sipińska w bazie Discogs
